Ernest Pohl

---

Kariera piłkarska

Początki kariery

Ernest Pohl przyszedł na świat 3 listopada 1932 roku w Rudzie, która obecnie jest częścią Rudy Śląskiej. Urodził się w rodzinie Agnieszki z domu Ganitta i Zygfryda, zamieszkałych w robotniczej dzielnicy miasta znanej jako kolonia Karol Emanuel. Już w młodym wieku, zaledwie dziewięciu lat, Pohl postanowił zostać piłkarzem, co miało miejsce podczas jego wizyty na meczu reprezentacji Niemiec z Rumunią, który zakończył się wynikiem 7:0, rozegranym 16 sierpnia 1942 roku w Bytomiu. Podczas tego spotkania młody Pohl miał okazję podziwiać grę Ernesta Wilimowskiego.

Jednakże, w późniejszych latach podano, że jego obecność na tym meczu była wątpliwa, co potwierdzali różni autorzy, wskazując na relacje ze strony dziennikarzy. Sam Pohl po latach zdradził, że „ten redaktor chciał, abym tak był, to żech był”. Wzorując się na swoim starszym bracie Zygfrydzie, rozpoczął w 1943 roku treningi w Slavii Ruda Śląska. Jego początki w zespole ilustrują słowa działacza Slavii, Józefa Szajbela, który opisał Pohla jako zawodnika, któremu trudno było podporządkować się taktyce – był wszędzie tam, gdzie była piłka, wyróżniając się siłą i kondycją.

Debiut w zespole seniorów miał miejsce w 1948 roku, a dwa lata później znalazł się w szerokiej kadrze reprezentacji Śląska. Po meczach towarzyskich w 1952 roku z Garnizonowym WKS, Pohl przykuł uwagę działaczy z Łodzi. Jako jeden z poborowych trafił do wojska. Po odbyciu służby wojskowej rozpoczął treningi w nowym zespole. Jako szeregowy był odpowiedzialny za dostarczanie żywności dla wojska.

W 1953 roku otrzymał powołanie do reprezentacji Łodzi na mecz z Warszawą, w którym zastąpił kontuzjowanego Władysława Soporka i zdobył dwie bramki. W tym samym roku Pohl przeniósł się do stolicy, gdzie dołączył do Legii Warszawa, która w tej chwili miała około stu piłkarzy w swojej kadrze. Zaczynał w siódmej drużynie, skąd szybko przesunięto go do drugiej, a następnie do pierwszego zespołu.

Legia Warszawa (1953–1956)

W 1954 roku trenerem Legii został János Steiner z Węgier, który nieustannie poszukiwał optymalnego ustawienia oraz nowych zawodników. Pohl szybko umocnił swoją pozycję w drużynie, występując we wszystkich dwudziestu spotkaniach ligowych i zdobywając trzynaście bramek. Jego całkowity czas spędzony na boisku przez ten sezon wyniósł 1769 minut, a jedynym meczem, którego nie dograł w pełnym wymiarze, było spotkanie z AKS-em Chorzów (6:2, 21 października 1954 roku), gdzie został zmieniony przez Edwarda Zielińskiego.

Pohl zadebiutował w rozgrywkach Pucharu Polski w meczu przeciwko Ślęzie Wrocław (1:2 pd., 15 listopada 1953 roku), gdzie strzelił swoją pierwszą bramkę dla nowego klubu. W lidze Legia zajęła 7. miejsce, zapewniając sobie utrzymanie dzięki zwycięstwu nad Cracovią (0:2, 21 listopada 1954 roku) w przedostatniej kolejce. Choć Pohl nie wykorzystał karnego w tym meczu, zdobycie bramki pozwoliłoby mu na tytuł najlepszego strzelca rozgrywek, który podzielił z Henrykiem Kempnym, zawodnikiem Polonii Bytom.

W meczu z Górnik Radlin (4:1, 16 września 1954 roku) Pohl zdobył cztery bramki, co rozpoczęło jego serię sześciu kolejnych spotkań z golem. W Pucharze Polski Legia dotarła do półfinału, w którym przegrała (2:1, 17 lipca 1954 roku) z Gwardią Warszawa, a honorowe trafienie należało do Pohla.

Rok 1955 przyniósł Legii mistrzostwo kraju oraz Puchar Polski, czyniąc ją pierwszą drużyną w historii polskiej piłki nożnej, która osiągnęła dublet. W finale Pucharu Polska Legia pokonała Lechię Gdańsk (5:0, 29 września 1955 roku), a Pohl był jednym z autorów bramki. W spotkaniu z Polonią Bydgoszcz (2:0, 9 czerwca 1955 roku) został usunięty z boiska, co skutkowało zawieszeniem go na siedem meczów ligowych. Jego powrót miał miejsce w przegranym spotkaniu z Ruchem Chorzów (4:1, 25 września 1955 roku), a tydzień później, w meczu przeciwko Górnikowi Radlin (9:1, 2 października 1955 roku), zdobył pięć bramek, co potwierdziło jego klasę jako napastnika. W klasyfikacji najlepszego strzelca zajął czwarte miejsce, kończąc sezon z dwunastoma bramkami.

W 1956 nowym trenerem Legii został Ryszard Koncewicz, a pod jego wodzą zespół właśnie powtórzył sukces, zdobywając zarówno mistrzostwo, jak i Puchar Polski. Finałowy mecz z Górnikiem Zabrze (3:0, 24 czerwca 1956 roku) zakończył się bezapelacyjnym zwycięstwem. Sensacją sezonu był rekordowy triumf nad Wisłą Kraków (12:0, 19 sierpnia 1956 roku), w którym Pohl zdobył pięć bramek. W klasyfikacji strzelców z dorobkiem osiemnastu bramek zajął drugie miejsce, zaś Ligę Mistrzów UEFA, w której Legia miała debiutować, zakończyli w rundzie wstępnej, przegrywając dwumecz ze Slovanem Bratysława. Po tym sezonie Pohl przeniósł się do Górnika Zabrze, gdyż nie namawiano go do pozostania w Legii.

Górnik Zabrze (1957–1967)

W 1957 roku nowym trenerem Górnika został węgierski Zoltán Opata, który zauważył potrzebę wzmocnienia ataku i postanowił ściągnąć Pohla, uważanego za jednego z najlepszych zawodników Legii. Z chwilą podpisania umowy otrzymał on skrzynkę pomarańczy oraz pieniądze, za które kupił samochód i zdobył etat w kopalni Concordia. Po rozpoczęciu gry w nowym klubie, Pohl debiutował w III rundzie Pucharu \”Sportu\” (0:13, 10 lutego 1957 roku) w meczu przeciwko Kolejarzowi Czechowice, gdzie strzelił trzy bramki. Oficjalny debiut w Pucharze Polski miał miejsce przeciwko Lechii Gdańsk (0:3, 17 marca 1957 roku), gdzie również zdobył swojego pierwszego gola dla zespołu.

Wobec skandalu, w którym Pohl i Edmund Kowal zostali zawieszeni na pół roku za niewłaściwy tryb życia, Górnik zbudował drużynę wokół niego. Na dwie kolejki przed końcem sezonu, po wygranej z Gwardią Warszawa, Górnik zdobył mistrzostwo, a Pohl odegrał kluczową rolę w meczach przeciwko Lechowi Poznań (1:4) oraz Odrze Opole (8:1), gdzie zdobył hat tricka i cztery bramki, stając się pierwszym strzelcem z wynikiem przekraczającym trzy gole w jednym meczu. Mimo ograniczeń Górnik w końcu zdobył tytuł mistrza Polski, ale przegrał w finale Pucharu Polski z ŁKS-em Łódź (2:1, 20 lipca 1957 roku), przy honorowym trafieniu Pohla.

Rok później Pohl znów został zawieszony, ale wrócił po trzech miesiącach na cztery ostatnie mecze sezonu. Jego forma pozwoliła na zdobycie 21 bramek w rozgrywkach, co dało mu tytuł najlepszego strzelca, ex aequo z Janem Liberdą. Wyjątkowe mecze przeciwko Górnikowi Radlin (6:0) oraz Polonii Bydgoszcz (6:2) ukazały jego fenomenalną formę strzelecką. Górnik zapewnił sobie mistrzostwo już trzy kolejki przed zakończeniem rozgrywek, pokonując Legię (1:0, 4 października 1959 roku).

W sezonie 1960 drużynę objął czeski trener Wilhelm Lugr, jednak jego kadra nie odnosiła sukcesów. Po zmianie na Augustyna Dziwisza Pohl wspierał nowe ustawienie, zdobywając dziesięć bramek i ustępując jedynie kolegom w klasyfikacji strzelców Górnika. W 1961 roku zespół zdobył mistrzostwo, a Pohl z 24 bramkami odznaczył się jako najlepszy strzelec rozgrywek. Dołączył do wspólnej gry przeciwko Polonii Bydgoszcz i Legii, co zapoczątkowało jego niezwykłą serię strzelecką. Górnik zadebiutował w europejskich pucharach, spotykając się z Tottenham Hotspur, gdzie debiutował z bramkamionik.

Sezon 1962 był rozczarowujący, wicemistrzostwo oraz sporadyczna gra w Pucharze Polski zakończyły nadzieje Pohla na kontynuację sezonu. Jego pozycja w zespole osłabła, a po czterech latach rozgrywek Puchar Polski zdołano pozytywnie wspomnieć dzięki osiemnastu bramkom zdobytym przez zawodnika w rozgrywkach ligowych.

Czołowi strzelcy Górnika Zabrze w I lidze
Lp	Okres gry	Imię i nazwisko	Liczba bramek
1.	1963–1975	Włodzimierz Lubański	155
2.	1957–1967	Ernest Pohl	143
3.	1959–1972	Erwin Wilczek	96
4.	1962–1974 oraz 1975–1978	Zygfryd Szołtysik	91
5.	1984–1991	Ryszard Cyroń	76

W sezonie 1963-1964 Pohl obronił czertfisty tytuł, zdobywając swojego setnego gola w meczu z Unią Racibórz (2:0, 14 września 1963 roku) oraz przy okazji hat tricka w meczu z Wisłą Kraków. Stego samego sezonu Górnik odpad prezentowanie się w europejskich pucharach w 1/8 finału. W międzyczasie Pohl strzelił bramkę w mecz towarzyskim z reprezentacją Austrii. Pochwałę za swoje występy uznawano z każdym rokiem oraz dodatkowe oferty. Na pewnym etapie jego kariery, Pohl zdecydował się na wyjazd do Stanów Zjednoczonych, by zająć się pracą w lokalnych klubach polonijnych.

W 1967 roku zakończył karierę, pozostawiając znaczący ślad w historii polskiej piłki nożnej oraz Górnika Zabrze. Po zakończeniu kariery, kontynuował swoją przygodę z piłką, angażując się w szkolenie młodzieży i przyczyniając się do dalszego rozwoju polskiego sportu. Ernie Pohl na zawsze pozostanie w pamięci kibiców jako jeden z najwybitniejszych zawodników swojego pokolenia.

Schyłek kariery (1967–1975)

Gdy zwolnił się etat w sztabie Górnika, Pohl postanowił włączyć się w treningi. Wkrótce to Właśnie Géza Kalocsay w wyborze zespołu pomógł mu zaangażować się w młodzieżową piłkę nożną, choć miał również propozycje z Cracovii oraz Baníka Ostrawa. Jego wyjazd do USA przyniósł mu nowe możliwości, a wykorzystywane umiejętności pozwoliły na zdobycie pracy oraz organizowanie występów w polonijnych klubach. Po powrocie do kraju, zajął się szkoleniem młodzieży w Górniku Zabrze, dzieląc czas pomiędzy pracę w klubie oraz jako górnik dołowy.

W latach 1972-1975 Pohl pełnił funkcję asystenta trenerów Górnika, co przyczyniło się do zwiększenia zaangażowania w rozwód piłki nożnej. Przez dbałość o zespół, a także jego umiejętności trenerskie, Pohl pozostawił ślad w historii Górnika, co zaznaczył swoją obecnością w każdej kategorii klubu.

Kariera reprezentacyjna

Ernest Pohl był jednym z najbardziej utalentowanych piłkarzy, którzy reprezentowali Polskę na międzynarodowej scenie w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. W sumie wystąpił w 46 meczach, zdobywając 39 bramek. Jego debiut w reprezentacji miał miejsce 29 maja 1955 roku, podczas towarzyskiego spotkania z Rumunią, które zakończyło się remisem 2:2. Pohl pierwszego gola dla drużyny narodowej zdobył 26 sierpnia 1956 roku w meczu z Bułgarią, gdzie Polska przegrała 1:2.

W trakcie swojej kariery reprezentacyjnej, Pohl miał okazję pełnić rolę kapitana drużyny, co miało miejsce podczas meczu z RFN-em 8 października 1961 roku, który zakończył się wynikiem 0:2. Jego kariera nie była jednak pozbawiona kontrowersji; po spotkaniu z Czechosłowacją 28 października 1962 roku, mimo nałożonego przez selekcjonera Ryszarda Koncewicza zakazu, zlekceważył dyscyplinę i wypił piwo podczas kolacji. To zdarzenie spowodowało, że Pohl został odsunięty od reprezentacji przez niemal dwa lata, chociaż pierwotnie przewidziana kara wynosiła jedynie trzy miesiące.

Po tym okresie, wrócił do drużyny na mecz towarzyski przeciwko Czechosłowacji 13 września 1964 roku, gdzie zdołał zdobyć dwa gole, pokazując w ten sposób swoje umiejętności. Ostatnia bramka, którą strzelił w barwach Polski, padła 24 października 1965 roku w meczu z Finlandią, wygranym 7:0. Karierę reprezentacyjną zakończył 1 listopada 1965 roku, biorąc udział w eliminacyjnym meczu do mistrzostw świata przeciwko Włochom, w którym Polska przegrała 6:1.

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1960

W 1960 roku reprezentacja Polski, prowadzona przez Jeana Prouffa, przystąpiła do eliminacji igrzysk olimpijskich w Rzymie. Pohl odegrał kluczową rolę w tym procesie, występując w czterech meczach eliminacyjnych, w tym przeciwko Finlandii oraz RFN-owi. W pierwszym starciu z Finlandią 18 października 1959 roku zdobył jedną bramkę, a w meczu rewanżowym 8 listopada 1959 roku strzelił hat tricka. Z kolei w meczu z RFN-em na wyjeździe również znalazł się na liście strzelców, jednak te mecze uznano za nieoficjalne.

Polska zdołała awansować na igrzyska, zajmując pierwsze miejsce w grupie eliminacyjnej. Na samych igrzyskach Pohl wystąpił we wszystkich trzech meczach fazy grupowej. Drużyna narodowa odnosiła sukcesy, wygrywając z Tunezją 6:1, jednak przegrała z Danią i Argentyną, a mecz z tym ostatnim został uznany za nieoficjalny. W spotkaniu z Tunezją Pohl zapisał na swoim koncie aż pięć bramek, dzięki czemu znalazł się w ekskluzywnej grupie zawodników, którzy w historii olimpijskiego futbolu zdobyli co najmniej pięć goli w jednym meczu. Ostatecznie Polska zajęła trzecie miejsce w grupie C, przez co nie mogła kontynuować rywalizacji, a Pohl zakończył turniej na trzeciej pozycji w klasyfikacji najlepszych strzelców.

Statystyki

Klubowe w latach 1953–1967

W okresie od 1953 do 1967 roku, Ernest Pohl był jednym z kluczowych zawodników w polskim futbolu, osiągając znaczące sukcesy zarówno w klubach krajowych, jak i na arenie międzynarodowej. Poniżej znajduje się tabela przedstawiająca jego osiągnięcia z okresu klubowego.

Sezon	Klub	Liga	Liga		Puchar Polski		Europa		Suma
			Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki
1954	Legia Warszawa	I Liga	20	13	5	7	–		25	20
1955			14	12	4	4	–		18	16
1956			21	18	5	2	2	0	28	20
1957	Górnik Zabrze		13	7	–				13	7
1959			21	21	–				21	21
1960			20	10	–				20	10
1961			24	24	–		7	5	31	29
1962			11	12	5	2	–		16	14
1962/1963			20	12	–				20	12
1963/1964			25	13	1	0	5	1	31	14
1964/1965			25	16	4	5	3	2	32	23
1965/1966			21	15	2	0	8	1	31	16
1966/1967			17	2	1	0	5	5	23	7
Podsumowanie
Razem	Legia Warszawa	I Liga	55	43	14	13	2	0	71	56
	Górnik Zabrze		209	143	17	9	28	14	254	166
_	_	Łącznie	264	186	31	22	30	14	325	222

Statystyki te ukazują zarówno mecze rozegrane w I Lidze, jak i osiągnięcia w Pucharze Polski oraz rozgrywkach europejskich.

Reprezentacyjne w latach 1955–1965

Pohl był także ważną postacią w reprezentacji Polski, co widać w poniższej tabeli, która przedstawia jego dokonania na poziomie międzynarodowym. Zawodnik ten brał udział w wielu meczach reprezentacyjnych i zdobył liczne bramki dla swojego kraju.

Reprezentacja	Rok	Mecze	Bramki
Polska	1955	1	0
	1956	6	6
	1957	2	0
	1958	1	2
	1959	8	8
	1960	7	8
	1961	5	6
	1962	4	1
	1963	0	0
	1964	4	5
	1965	8	3
Podsumowanie		46	39

Mecze i gole w kadrze narodowej
Polska
Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik	Gol	Rodzaj rozgrywek
1.	29.05.1955	Bukareszt, Rumunia	Rumunia	2:2	_	towarzyski
2.	30.05.1956	Oslo, Norwegia	Norwegia	0:0	_	towarzyski
3.	15.07.1956	Budapeszt, Węgry	Węgry	4:1	_	towarzyski
4.	26.08.1956	Wrocław, Polska	Bułgaria	1:2	_	towarzyski
5.	28.10.1956	Warszawa, Polska	Norwegia	5:3	_	towarzyski
6.	04.11.1956	Kraków, Polska	Finlandia	5:0	_	towarzyski
7.	16.11.1956	Stambuł, Turcja	Turcja	1:1	_	towarzyski
8.	19.05.1957	Warszawa, Polska	Turcja	0:1	_	towarzyski
9.	05.07.1957	Helsinki, Finlandia	Finlandia	1:3	_	el. MŚ 1958
10.	05.10.1958	Dublin, Irlandia	Irlandia	2:2	_	towarzyski
11.	20.05.1959	Hamburg, Niemcy	RFN	1:1	_	towarzyski
12.	21.06.1959	Wrocław, Polska	Izrael	7:2	_	towarzyski
13.	28.06.1959	Chorzów, Polska	Hiszpania	2:4	_	el. ME 1960
14.	30.08.1959	Warszawa, Polska	Rumunia	2:3	_	towarzyski
15.	14.10.1959	Madryt, Hiszpania	Hiszpania	3:0	_	el. ME 1960
16.	18.10.1959	Helsinki, Finlandia	Finlandia	1:3	_	el. IO 1960
17.	08.11.1959	Chorzów, Polska	Finlandia	6:2	_	el. IO 1960
•	25.11.1959	Essen, Niemcy	RFN	0:3	_	el. IO 1960
18.	29.11.1959	Tel Awiw, Izrael	Izrael	1:1	_	towarzyski
•	18.04.1960	Warszawa, Polska	RFN	3:1	_	el. IO 1960
19.	04.05.1960	Glasgow, Szkocja	Szkocja	2:3	_	towarzyski
20.	04.05.1960	Moskwa, Rosja	ZSRR	7:1	_	towarzyski
21.	26.06.1960	Chorzów, Polska	Bułgaria	4:0	_	towarzyski
22.	26.08.1960	Rzym, Włochy	Tunezja	1:6	_	IO 1960
23.	29.08.1960	Livorno, Włochy	Dania	2:1	_	IO 1960
•	01.09.1960	Neapol, Włochy	Argentyna	2:0	_	IO 1960
24.	28.09.1960	Warszawa, Polska	Francja	2:2	_	towarzyski
25.	13.11.1960	Budapeszt, Węgry	Węgry	4:1	_	towarzyski
•	14.05.1961	Warszawa, Polska	Bułgaria	1:1	_	towarzyski
26.	21.05.1961	Warszawa, Polska	ZSRR	1:0	_	towarzyski
27.	04.06.1961	Belgrad, Serbia	Jugosławia	2:1	_	el. MŚ 1962
28.	08.10.1961	Warszawa, Polska	RFN	0:2	_	towarzyski
29.	22.10.1961	Wrocław, Polska	NRD	3:1	_	towarzyski
30.	05.11.1961	Chorzów, Polska	Dania	5:0	_	towarzyski
31.	11.04.1962	Paryż, Francja	Francja	1:3	_	towarzyski
32.	23.05.1962	Warszawa, Polska	Belgia	2:0	_	towarzyski
33.	02.09.1962	Poznań, Polska	Węgry	0:2	_	towarzyski
34.	28.10.1962	Bratysława, Czechosłowacja	Czechosłowacja	2:1	_	towarzyski
35.	13.09.1964	Warszawa, Polska	Czechosłowacja	2:1	_	towarzyski
36.	27.09.1964	Stambuł, Turcja	Turcja	2:3	_	towarzyski
37.	07.10.1964	Solna, Szwecja	Szwecja	3:3	_	towarzyski
38.	25.10.1964	Dublin, Irlandia	Irlandia	3:2	_	towarzyski
39.	07.04.1965	Bruksela, Belgia	Belgia	0:0	_	towarzyski
40.	18.04.1965	Warszawa, Polska	Włochy	0:0	_	el. MŚ 1966
41.	16.05.1965	Kraków, Polska	Bułgaria	1:1	_	towarzyski
42.	23.05.1965	Chorzów, Polska	Szkocja	1:1	_	el. MŚ 1966
43.	26.09.1965	Helsinki, Finlandia	Finlandia	2:0	_	el. MŚ 1966
44.	13.10.1965	Glasgow, Szkocja	Szkocja	1:2	_	el. MŚ 1966
45.	24.10.1965	Szczecin, Polska	Finlandia	7:0	_	el. MŚ 1966
46.	01.11.1965	Rzym, Włochy	Włochy	6:1	_	el. MŚ 1966

Warto zauważyć, że niektóre z rozegranych meczów były nieoficjalne, co stanowi dodatkowy kontekst dla analizy jego kariery.

Sukcesy

Legia Warszawa

W barwach tej legendarnej drużyny, Ernest Pohl zdobył dwa tytuły mistrza Polski w latach 1955 oraz 1956. Jego wkład w sukcesy klubu był nieoceniony, co zaowocowało również wywalczeniem dwóch Pucharów Polski w tych samych sezonach.

Górnik Zabrze

Bez wątpienia, największe sukcesy Pohle osiągnął z Górnikiem Zabrze. W trakcie swojej kariery w tym klubie, ośmiokrotnie cieszył się z tytułu mistrza Polski w sezonach: 1957, 1959, 1961, 1962/1963, 1963/1964, 1964/1965, 1965/1966 oraz 1966/1967. Oprócz tego, zdobył również wicemistrzostwo w roku 1962 oraz trzecie miejsce w sezonach 1958 i 1960.

Pohlowi udało się także sięgnąć po Puchar Polski w sezonie 1964/1965, dzięki czemu zdobył uznanie w całym kraju.

Indywidualne

Jego wybitne osiągnięcia przejawiały się nie tylko w sukcesach drużynowych, ale również na płaszczyźnie indywidualnej. W latach 1954, 1959 oraz 1961, Pohl trzykrotnie zdobył tytuł króla strzelców w I lidze, potwierdzając swoją wyjątkową skuteczność na boisku.

Wyróżnienia

W 1964 roku dumnie przyjął „Złote buty”, które zostały przyznane mu w plebiscycie redakcji katowickiego Sportu. Również trzy razy został uznany za piłkarza roku wg ekspertów piłkarskiej encyklopedii Fuji, w latach 1959, 1961 oraz 1964. W 2019 roku, jego talent i osiągnięcia zostały docenione poprzez nominację do reprezentacji 100-lecia Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Rekordy

Ernest Pohl na zawsze pozostanie w historii jako najskuteczniejszy zawodnik w historii Ekstraklasy, zdobywając niesamowite 186 goli przez całą swoją karierę. Jego osiągnięcia są dowodem jego determinacji oraz nieprzeciętnych umiejętności piłkarskich.

Życie prywatne

Ernest Pohl był osobą, która w prywatnym życiu ceniła sobie rodzinę. Z żoną Marianną, z domu Jaschik, wychował dwie córki: Klaudię oraz Sybillę. Jego edukacja była związana z techniką górniczą, gdzie zdobył profesję technika górnika, a także z piłką nożną, w której pełnił rolę instruktora.

Pohl był znany na boisku pod różnymi przydomkami, takimi jak Nochal, Yła oraz Ewa, które dodawały mu charakterystycznego kolorytu. W latach 1952–1990 korzystał z nazwiska Pol, które zmieniono administracyjnie przez Biuro Ewidencji Ludności, działające przy komisariacie Milicji Obywatelskiej w Rudzie Śląskiej.

W 1990 roku, pod wpływem żony, Pohl podjął decyzję o wyjeździe do Niemiec, aby zjednoczyć się z córkami, które już wcześniej tam osiedliły się. Interesującym faktem jest, że jednym z jego wnuków, Adrian Karkoschka, był adeptem juniorskich reprezentacji Niemiec oraz klubu SC Freiburg. Niestety, Ernest Pohl zmarł 12 września 1995 roku w szpitalu w Hausach po długiej walce z rakiem trzustki.

Upamiętnienia

Od 2001 roku w Zabrzu ma miejsce międzynarodowy turniej juniorów, noszący imię Ernesta Pohla. Rozgrywki te zostały wprowadzone jako forma hołdu dla Pohla, a ich inicjatorem był Jan Kowalski, były zawodnik Górnika Zabrze.

Na mocy uchwały rady miasta, od 9 czerwca 2005 roku, stadion w Zabrzu przy ulicy Roosevelta 81 nosi imię Ernesta Pohla. W związku z prowadzonymi działaniami marketingowymi obiektu, w 2016 roku wprowadzono również nazwę Arena Zabrze, która ma na celu pozyskiwanie partnerów i wspieranie działań biznesowych.

W 2015 roku Pohl został upamiętniony w Rudzie Śląskiej przez lokalny urząd miejski. Na osiedlu Ficinus zainstalowano stałą wystawę ciągnącą się wzdłuż ulicy Kubiny. Na ogrodzeniu kamiennym umieszczono tablice przedstawiające sylwetki 44 osób, które odegrały istotną rolę w historii miasta, w tym także Ernesta Pohla.

W 2018 roku, w budynku klubowym Slavii Ruda Śląska, odsłonięto tablicę upamiętniającą Pohla jako wychowanka oraz reprezentanta Polski. Powstanie tej tablicy było możliwe dzięki wsparciu kibiców, którzy wzięli udział w zbiórce funduszy zorganizowanej przez działaczy Slavii.

Od 2021 roku Pohl jest również członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta, co stanowi kolejny aspekt jego uhonorowania w świecie sportu.

Odznaczenia

Ernest Pohl, niezwykle utalentowany sportowiec, zdobył liczne odznaczenia, które potwierdzają jego wyjątkowe osiągnięcia w dziedzinie sportu. Wśród nich znajduje się:

• odznaka „Zasłużony Mistrz Sportu” przyznana mu w 1962 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, który uzyskał w 1964 roku.

---

Oceń: Ernest Pohl

---